miércoles, 31 de octubre de 2018

Reto 1, Andrés Núñez



Escogí esta imagen ya que desde pequeño he estado jugando al futbol, y es algo que me apasiona, y he hecho la foto desde esta perspectiva ya que desde hace 1 año lo he tenido que dejar por temas de estudios, ya que los horarios no encuadraban, y aun así, me sigue apasionando el futbol desde dentro o fuera del campo

Reto 2, Eva Veiga


O lugar onde vivo é Galicia, repleta de natureza e de feísmos, que eu non os considero tal, senon segundas e fermosas oportunidades. Neste caso máis que un feísmo é un abandono, pero sexa cal sexa o termo, o resultado é o mesmo, un impacto visualmente estético. O contraste entre o coche e a natureza que ao mesmo tempo se mimetiza, coa atmósfera e as nubes cargadas de auga, reflexan e sintetizan o lugar onde vivo. A representación do tempo é evidente, e mesmo semella que quedou paralizado nunha segunda vida dun elemento cuxas huellas e pouso son tan visibles como a degradación que lle produciu o mesmo.

Reto 1, Carmen García



Escollín esta imaxe xa que algo que me identifica son as lentes xa que as levo durante todo o día, e máis aparece a miña man, xa que algo que me caracteriza moito son as miñas uñas cortas, nas que todo o mundo se fixa, e tamén aparece a miña man cun anel, xa que algo que levo sempre son os meus aneis, se non non me sentiría agusto. Utilicei a herba como fondo xa una das cousas que me gusta fotografiar son as flores e fotos na herba, seña a estación que sexa.

Reto 1. Eva Veiga



Como calquera ser vivo, non son máis que o mero feito do tempo, son unha conta atrás ou unha suma cara adiante do que andiven e me queda por andar. Non son presente, senón que son o resultado dun pasado e o proxecto dun futuro, simplemente porque o presente, como o tempo, é tan relativo como efímero. Dende sempre, o tempo foi unha das miñas grandes obsesións –e de seguro, seguirao sendo-, polo que considero que a mellor maneira de retratarme e inmortalizándoo (ademais de pola controversia que supón “inmortalizar o tempo” tan constante como flutúante). Polo feito de aparecer eu como entidade, decidín ser o punto central de representación, deixándome desfigurar polo tempo en forma de velocidade (de obturación). É unha metáfora do tempo, o movemento, e a fotografía.
Con esta imaxe non tento máis que representar ese pasado creador hacia ese futuro incerto, o pouso do tempo e o que virá, o resultado do que son polo que vivín, as distorsións e deformacións que nos depara a experiencia.

martes, 30 de octubre de 2018

R03: Laura Iglesias

O lugar donde vivo,
está nas chamadas de miña nai.
Cando me pregunta ''que tal estou'',''se comín ben'',''se estou estudando o suficiente''...
Recórdame que teño unha nai que me bota de menos, xa que paso a maior parte do tempo en Lugo. Unha familia que está desexando que volva cada vez que teña oportunidade , que hai un lugar para min, que sempre foi meu e que me está esperando.



viernes, 26 de octubre de 2018

Reto yo Sara Castillo



Me gusta jugar con el reflejo de los grifos porque deforma la cara y me hace gracia, por eso cuando vi esta barandilla me pareció un buen sitio para hacerme la foto porque además me parecía que tenía un encuadre lindo. Sale más mi abrigo que mi cara porque al ir casi siempre con él creo que es bastante representativo.

jueves, 25 de octubre de 2018

Reto yo, Sabela Freire.

Aunque un poco despistada, hay dos cosas que nunca me olvido: mi móvil y mis cascos que en verano cambio por un altavoz. Si, la música va siempre conmigo.

Despeinada, dormida y con ojeras, todo ello lo intento equilibrar con mi sonrisa. Me gusta sonreír y hacer reír a la gente, además si reír nos alarga la vida, qué mejor?

Y desde hace unos días una nueva compañera que inmortalizará mis mejores sonrisas; mi cámara.


Reto yo, Brais López Hortas


La brújula para encontrar el norte, el norte que le falta a alguien que padece asma y fuma como un carretero, que encuentra ese norte en el mar, y le gusta esconderse detrás de unas gafas de sol, alguien que siempre lleva unos cascos conectados al móvil, aunque muchas veces no suene nada en ellos.
La foto de un niño, un niño que nunca crecerá

Reto yo, Laura Guerreiro.


Y esta soy yo, un continuo caos de líneas que no se a donde me van a llevar, de malas y buenas decisiones, de indecisiones, un manojo de nervios en situaciones donde se me escapa el control, de cabezonería, una perfecta drama queen, pero que en composición hacen una vista perfecta e imperfecta a la vez. Y una niña subida en plataformas y vestida con rayas. 

miércoles, 24 de octubre de 2018

Reto yo, Laura Iglesias

Mi mejor autorretrato es la mirada, algo característico que no envejece, físico y a la vez moral.

Todo lo que entra a través de mis ojos tiene un efecto en mí, para bien o para mal.

Canalizo todo lo que veo, me quedo con lo útil y completo mi yo interior. Formando mi persona, lo que yo soy... Y
 como un efecto rebote lo exteriorizo al mundo.